با اینکه امروز پنج شنبه نیست ،بازم اومدم پیشت ،دست خودم

که نیست یه چیزی من رو می کشه اینجا.یه چیزی مثل سیب،یه چیزی مثل بارون،یه چیزی مثل چشم هات.

یادش بخیر شبای بارونی!

وقتی از مدرسه بر میگشتیم و شب نامه پخش میکردیم،همه چیز بین دستاهامون تقسیم میشد و هرچی بود در سایه های کشیده مون خلاصه میشد.هی ...شعارهات همیشه آبی بود.

آزادی رو که روی دیوار مینوشتی،جون میگرفت وپر میزد توی آسمون،اوج میگرفت تا دل خدا.

جنگ که شروع شد شناسنامه ات رو یه آفتاب بزرگتر کردی تا بری.من موندم سر کلاس پای تعریف شعر و تو رفتی پای تعریف عشق.من شیشه و تو پرستو.

هر وقت از اون سمت بر میگشتی چیز تازه ای روی شونه های خاکی ات روییده بود و با این همه من موندم.دفعه ی آخر با همون لهجه ی بارونیت صدام زدی و گفتی:"بیا بریم اونجا پرچین عشق کوتاه ست.دست آدم راحت به خدا میرسه."من هم کتابم رو بالا بردم و گفتم فردا امتحان دارم.خندیدی،اما نه مثل همیشه.پیشانی بندت رو قرص گره زدی و رفتی توی غروب.

بعدها وقتی دیدم سر کوچه رو حجله زدن تازه فهمیدم که تو هم امتحان داشتی و نگفتی.امتحان پرواز.

به یاد ستاره های بی پلاک صلوات.