نسل منفی یکم و منفی دوم و منفی سوم بیشتر در کوچه ها عاشق می شدند. خوراکشان هم همسایه روبرویی بود. دعوا و کتک کاری و «آخ دیگه آبرومون جلوی در و همسایه رفت» هم هکذا. نسل صفرمی ها و نسل یکمی ها اما درشرایط دیگری عاشق شدند. آنها گاهی در پیاده رو نامه های عاشقانه ردوبدل می کردند و درعین حال گاهی کتاب هایی به هم می دادند و زیر جملات عاشقانه اش خط می کشیدند. این کار دو حسن داشت. یکی اینکه طرف تابلو نمی کرد که بلد نیست یک نامه عاشقانه بنویسد دوم اینکه ادبیات هم وارد ماجرا می شد. در همین فاصله کم کم در کشورهایی مثل هند با یک عینک جابجا کردن یابا یک بوق با یک درخت خیلی ها عاشق می شدند.
وقتی به نسل ما که سوم باشد نوبت عاشقی رسید دیدیم روش های بروز عشق و علاقه با سرعتی معادل سرعت نور افزایش یافته است. اتوبوس و رستوران و پیتزای مخلوط و یک بلیت سینمای اضافه و حتی روی دیوار توالت های عمومی ازعشق خوانده می شد. بعلاوه چت روم ها که خودش فرصت خفنی بود برای اینکه شما بترکانید.
این مقدمه تاریخی را برایتان نوشتم که اضافه کنم:
دراین میان یک جور عشق دیگر هم بود که گریبان یکسری آدم های صاف و صادق را گرفت. یعنی آنها درحقیقت گریبان این عشق را گرفتند.
همان هایی که عشقشان ایران بود و درد دین داشتند. آنها رفتند جنگیدند تا من و تو سالها بعد راحت عاشق شویم و شیطنت کنیم... چه باک اگر باشند و گاهی سرمان فریادی هم بکشند!