در این زمانه دیگر عبارت «خواستگاری دختران از پسران» مفهومی آشنا می باشد .در روستای «دنبلید طالقان» این دختران هستند که شوهران آینده خود را انتخاب می کنند و خبر آن را به گوش بزرگان ده می رسانند.
روستای کوچک «دنبلید» با مردمانی خونگرم و با صفا در پهنه کوهستان، با آداب و رسوم منحصر به فرد خود هنوز طراوت و شادابی گذشته را حفظ کرده است. روستای «دنبلید» در بخش طالقان از توابع شهرستان هشتگرد با بیش از 60 خانوار دایم و 150 خانوار فصلی مردمی میهمانواز دارد.
مردمان این روستای زیبا با تولید قالی، جوراب، دستکش و فرآورده های لبنی، عسل و میوه های تابستانی روزگار می گذرانند. مردم روستا در برابر موج های زندگی مدرن تاب آورده و آداب و سنن خود را حفظ کرده اند.
به عنوان نمونه هنوز هم مراسم عروسی و جشن در اینجا با گرمی واحساس خاصی برگزار می شود. هنوز هم ریش سفیدان برای جوانان آستین بالا می زنند.»
«پتیک» نام یکی از رسوم کهن رایج روستا است که معمولاً برای دختران جوان دم بخت اجرا می شود. در گذشته ها و در مواردی هم درحال حاضر روز پانزدهم فصل بهار دختران جوان و دم بخت روستا با بستن تابی بر درخت مشغول تاب خوردن می شوند.در حین بازی، دختران دیگر تکه چوبی را به شوخی به پای دختری که در حال تاب خوردن است می زنند تا نام نامزد یا پسر مورد علاقه اش رابگوید. پس از مشخص شدن نام پسر مورد علاقه دختر، موضوع گوش به گوش به بزرگان فامیل پسر می رسد و آنها در صورت رضایت پسر با گل و شیرینی به خواستگاری دختر می روند. پس از موافقت دختر و پسر با ازدواج، سیاهه یی با حضور ریش سفیدان ده برای جهیزیه عروس به امضا می رسد.
 

اما بحث اینجاست که این رسمی که باب شده و نمونه اش رو خود من تو دوست و آشنا دارم به وفور می بینم:
1. آیا نشونه ی اعتماد به نفس بالای دختر و به عبارتی ستودنیه؟
2. با در نظر گرفتن شرایط کنونی جامعه آیا طرح چنین پیشنهادی معقولانه است؟
3. آیا یک دختر با یک روحیه انتخاب شونده می تونه انتخاب کننده هم باشه؟
4. آیا آقایون از این حس شجاعت و اعتماد به نفس دختر استقبال می کنند؟
5. آیا این خلاف مسیرآب شنا کردن عواقبی هم داره؟!
6. و گذشته از همه اینا اصلا آیا پسری وجود داره که ارزش تحمل هنجارهای ناشی از این سنت شکنی رو داشته باشه؟

بی صبرانه در انتظار شنیدن نقطه نظرات دوستان هستیم...