87/7/30
5:22 ع
حس می کردم آزادم
پس چرا مهر سکوت بر لبانم زدند؟!
فکر می کردم عاقلم
پس چرا مهر دیوانگی بر پیشانی ام زدند؟!
فکر می کردم می دانم
پس چرا عالمان را به رُخم کشیدند؟!
فکر می کردم کودکم
پس چرا وظایف بزرگ بر دوشم نهادند؟!
حس می کردم بزرگ شده ام
پس چرا به بهانه کودکی، برایم بزرگی کردند؟!
فکر می کردم خوابم
پس چرا هنوز هم برایم لالایی می خوانند؟!
حس می کردم طعم محبت چشیده ام
پس چرا هنوز هم تشنه محبتم؟!
فکر می کردم گریانم
پس چرا نقش اشک بر چشمانم کشیدند؟!
حس می کردم عاشقم
پس چرا رسم عاشقی برایم باز گفتند؟!
حس می کردم پرواز را می فهمم
پس چرا ندیدم کبوترانی که به خاطر من بال پرواز گشودند؟!
حس می کردم احساس را می فهمم
پس چرا نشنیدم خبری را که قاصدک از احساس می آورد؟!
حس می کردم مهربانم
پس چرا شکستم دلی را، که شکسته اش نزد خدا، عزیز و مهمان است؟!
حس می کردم دوست، همین است
پس چرا دوست، یار نشد و من باز هم تنهایم؟!
فکر می کردم راه، همین است
پس چرا راه، چاه شد و من باز هم گمراهم؟!
فکر می کردم حقیقت، همین است
پس چرا هر روز رنگ می بازد و همچنان گمنام است؟!
فکر می کنم در این دنیا زیادی غرق شده ام ...
به گمانم در من های وجودم گم شده ام ...
شاید هویتم گهگداری متزلزل شده است ...
کدام من، روزی من را باز می یابد؟! نمی دانم؟!
ولی فکر می کنم یک چیز را خوب بدانم ...
حس می کنم همه ی آدم ها، انسان اند !
و انسان ها همه مستحق اشتباه اند ...
و اشتباه ها همه مستحق بخشش ...
و حس می کنم بالاخره جواب را یافته ام ...
به گمانم من هم انسانم ...
و محدودم اگرچه آزادم ...
سلام و...
