معمولا از متن هایی که از جایی برمی دارند و در وبلاگ می گذارند زیاد خوشم نمی آید اما در این روزهای دلتنگی که آبی آسمان را هم دیگر نمی توانی ببینی، دلتنگی به سراغم آمده و این متن هم به دستم رسیده . با کمی تغییر، می آورم.اگر تقلیدی است ببخشید ...تقلید شاید بهترین تحسین است .

کوچک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم 
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش مثل همان وقتها
قلبهایمان در چهره هایمان معلوم بود
و حرفهایمان در نگاهمان
اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمیفهمد
سکوت ،بهتر از فریاد توخالی است
سکوتی را که یک نفر بفهمد .....بهتر از فریادی است که هیچ کسی نفهمد
دنیا راببین
بچه بودیم از آسمان باران می آمد
بزرگ شدیم از چشمهایمان می آید.
بچه بودیم همه چشم های خیسمان را میدیدند
بزرگ شدیم کسی نمی بیند
بچه بودیم توی جمع گریه می کردیم
بزرگ که شدیم توی خلوت
بچه بودیم همه رو ده تا دوست داشتیم 
بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی
بعضی ها رو کم
و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم
بچه که بودیم اگر با کسی دعوامون می شد یک ساعت بعد یادمون می رفت
بزرگ که شدیم سالها به یادمان مانده و آشتی هم نمی کنیم
بچه که بودیم گاهی با یک تکه نخ سرگرم می شدیم
بزرگ که شدیم صدتا کلاف نخ هم سرمون رو گرم نمی کنه
بچه بودیم دوستی هامون تا نداشت
بزرگ شدیم همه دوستی هامون تا داره ....
*بزرگسالی اما راحت نیست.
*و حالا ، در عذاب تشنگی گم ،
حسرت من بوی گندم ...
هروقت از بزرگسالی خسته شدید ، کارتون ببینید . شاید فقط در کارتونها و روز قیامت است که  شربت سیاه سرفه را قسمت میکنند و سینمای فردین را قسمت می کنند ...و سهم ما را هم می دهند...

(البته آن وقتها که بدو بیراه گفتن به تلویزیون علامت شیک بودن نبود و ما بودیم و دو شبکه تلویزیونی و با کارتون مهاجران و خانواده دکتر ارنست و این طور چیزها صفا می کردیم،برنامه ها و فیلم های سینمایی زیادی هم بودند که خیلی هایشان خارجی بودند و سریالهایی هم بودند که خیلی هایشان ایرانی بودند و حالا بخشی از حافظه و خاطره تصویری که نه، بخشی از خاطره هم سن و سالهای من است. اما حالا خیلی بعید است که کارتونی پخش شود که در ذهنمان بماند و بخشی از خاطراتمان شود...
برایم معماست که تلویزیون با این همه بودجه و مال و منال چرا دیگر کار خاطره انگیز انجام نمیدهد و هرچه می سازد فقط به مدت سی روز پخش پیاپی هرشبش عمر دارد و بس... )
گ ا د ب ل س ی و

"مواظب باش طوری رفتار نکنی که طرفت پر رو و پرتوقع شود...
فلانی را تحویل نگیر بعدا برایت دردسر می شود ...
رو به کسی نده تا به زحمت نیفتی...
در قبال کسانی که ارتباط نه چندان صمیمی ای با آنها نداری وظیفه ای نداری...
از کمک کردن به ایکس و وای چه لذتی می بری؟! ...
آدم های اطرافت لیاقت خیلی از کارها را ندارند...
یا
فلانی در ظاهر این گونه است ،باطنش را نمی دانی، که اگر بدانی دیگر نزدیکش نمی شوی ... 
بهمانی از فلانی بدتر ،زیر و رویش را فقط خدا می داند. خیلی جدی نگیر حرف هایش را، برخورد و رفتارش را ..."
این حرف ها را زیاد گفته اند، زیاد شنیده ام ، زیاد فکر کرده ام به حرف هایشان ...زیاد ، خیلی زیاد...
احساس می کنم در جامعه ای که زندگی می کنیم این تزهای غلط  تقریبا به یک شیوه ی قوی و محکم و متقن برای زندگی تبدیل شده است ...آن قدر که وقتی کاری را که از دستت برمی آید برای کسی انجام می دهی ، حالا خیلی هم فرقی نمی کند چه کسی باشد: خانواده ات ، دوستت، هم رشته ایَت، هم دانشگاهی ات یا یک انسان که حتی نمی شناسیَش، حس می کند که از این به بعد دیگر  هر خواسته ای و هر کاری داشت در قبالش مسئولی و از تو انتظار دارد . می دانی چرا؟! چون این رفتارها دیگر برای کسی عادی نیست .برای اینکه با تزهای غلط رایج در جامعه تطابق ندارد. برای اینکه طرف فکر می کند چون پیرو تزهای غلط جامعه نیستی ،حتما یا آنقدر ساده ای که می تواند هر سواریی که دلش خواست از تو بگیرد و یا اینکه به او نیاز داری و  کارهایی که برایش انجام داده ای تضمین کاری خواهد بود که بعدا از او خواهی خواست و به تبع آن می پندارد که هر کاری که کرده ای برای منافع خودت بوده است.

چند روز پیش برنامه ای را از یکی از شبکه های تلویزیون دیدم که بی ارتباط به حرف هایم نیست:
این برنامه ، درمورد جامعه ایرانی بود.
بحث ها کمی سیاسی بود.
 جامعه شناسی و مردم شناسی بود.
از دروغگویی و تزویر جامعه ایرانی که میراث شوم دوران اختناق مغول است، میگفتند.
"تا زمانی که بزرگترین شاعران و اندیشمندان ما ناچارشده اند برای دریافت نان جویی از یک شاه مغول ، مدیحه سرایی کنند و این روحیه تملق در فرهنگ ما نشست و تا  امروز ادامه دارد"...
از مثال زشت"هرکسی باید گلیم خودش را از آب بیرون بکشد."
از این که این مثل ، ریشه بسیاری از گرفتاری های ماست.
"از اینکه دیگر کافی است و باید ، در نقطه ای از تاریخ ایستاد و این روحیه را تغییرداد،چون همین روحیه باعث عقب ماندگی تاریخی ماشده است..."
از اصطلاحی جدید می گفتند:انسان ذره ای .
این روحیه  خود محوری و تکروی، که باعث به وجودآمدن انسانهایی شده است که به انسانهای ذره ای معروفند . و انسان ذره ای نمیتواند ملتی را جلو ببرد و صرفا می تواند بقا داشته باشد .و گلیم خودش را از آب بیرون بکشد.
از اینکه، اگر در شعرها و متون قدیمی جستجو کنید بارها به این عبارت برخورد میکنید" :تفاوت میان ظاهر و باطن .و تاکید عجیب همه شاعران همه قرنها براین مسئله که باطن و ظاهر این گونه است و چنین و چنان است . این تاکید نشاندهنده فاصله میان باطن و ظاهر در قوم ایرانی است."
اینکه هرکدام ما ناچاریم شب که به خانه می آییم کلی محاسبه کنیم و چرتکه بیندازیم و انرژی مصرف کنیم که فلانی این را گفت ، ظاهر بود اما باطنش چه بود ..و این کارها چقدر وقت و ذهنمان را اشغال می کند.
"از اینکه اگر،انسانها ذره ای باشند ، جامعه ناگهان به خشم می آید و ....این هزینه ای است که بارها در طول تاریخ پرداخته ایم..."
و بسیاری حرف های دیگر....
بد نیست کمی فکر کنیم...که اگر همین طور پیش برود فرزند من و تو چون چنین روحیه ای را در مادر یا پدرش نمی بیند یاد نمی گیرد محبت یعنی چه؟ کمک به هم نوع یعنی چه؟ در عوض خوب یاد می گیرد ریا را، خوب یاد می گیرد دو رنگی را ، دو رویی را ، خوب یاد می گیرد خودخواهی و غرور را ...
به کدام سمت می رویم؟ کمی هم فکر کنیم...
پی.اس1: و درد هنوز دامنه دارد... و چه دامنه صعب العبوری...
پی.اس2: پیامبر مهربانی دست غریبترین مرد تاریخ را به آسمان گره می زند تا بشریت بداند که درب ورود به آسمان، علی(ع) است.
عیدتان مبارک
گ ا د ب ل س ی و

پی اس ویژه: کلاس ریزپردازنده ی آقای عقبایی فردا(سه شنبه 17 آذر) ساعت 5 تا 7 در طبقه ی 2 برگزار می شود.

پی اس ویژه1 : خبر رسید که پنج شنبه 19آذر ،کلاس ریزپردزنده ی آقای فولادی به جای ساعت 9 ساعت 8:30 برگزار می شود.

پی اس ویژه 2 : کلاس ریزپردازنده ی آقای عقبایی جمعه20 آذر ساعت16-13 برگزار می شود.